Шопенхауер ,Ниче ,Вагнер? Не -Медисон Грант.

                                                                    Медисон Грант

Адолф Хитлер

Од училишните клупи ни останал силен впечаток дека нацистите на чело со Хитлер некако сами-самички ја измислиле теоријата за „вишата раса„ и „надчовекот„ и започнале да ги истребуваат луѓето -„полуживотни„ особено Евреите.

Како низ магла ќе се присетиме и дека некаква улога тука има библиофилијата на Хитлер кој ги читал Шопенхауер ,Ниче и уживал во контрапунктите на Вагнер.Каква романтика.

Силен впечаток  оставаат историските учебници.Така е и готово.Хитлер бил чудовиште.

Никој не се обидува во 21 век да расчисти по учебниците од каде му дошло на човеков таквото злобно и крвожедно учење.

Од сите книги во библиотеката која останала по Фирерот,се гледа дека најголемо влијание врз неговиот мисловен склоп извршила книгата на Медисон Грант„Крајот на големата раса„ преведена на германски во 1925 година. Медисон Грант бил американски историчар,антрополог,адвокат и „еугенист„.Во својата книга тој се обидел да докаже дека нордијската раса,произлезена од Скандинавија практично ја завојувала цела Евроазија неколку илјади години наназад благодарение на својата грамадна интелектуална и физичка надмоќ.Во последните илјада години оваа„голема раса„ божем станала генетски заслабната и загадена од „ниските раси„.Потпирајќи се на природните закони Грант сметал дека сентименталноста треба да се отфрли и чистотата на расата да се зачува со убиство на несовршените новороденчиња и стерилизација на возрасните „несовршени„ единки.

Грант напишал: "Гледиштата дека црниот роб е несреќен внук на белиот човек, но поцрнет од тропското сонце, и лишен од благодатите на христијанството и цивилизацијата, одиграло значајна улога во сентименталноста на Граѓанската војна. Потоа ни требаа 50 години да сфатиме дека способноста да зборуваш на англиски јазик, да носиш добра облека и да одиш на училиште не го прави црнецот бел . "

Во книгата Грант предупредува дека  исто така дека „треба да се внимава на полските Евреи, чии "џуџести фигури, посебен менталитет и безмилосна концентрација на сопствениот интерес се неразделни карактеристики на нивната нација"

Од истата книга, Хитлер ја извлекол легендарната изјава за "високите, синооки, руси" нордијци. (Ова исто така, потсетува на еден пропаганден филм од годините на пропагандната војна , каде што "високи,со сини очи и руси," луѓе се споредени со појавата на Хитлер, Геринг и Гебелс, не во корист на вториве, се разбира). 

Овие синооки Нормани, наводно, во праисторијата дојшле од Скандинавија и се рашириле низ речиси целиот свет, се до Кина. Грант тврдел дека достигнувања на античките Грци и Римјани, Персијци и Индијци во целост се должат на фактот дека владејачките класи во овие земји се состоеле исклучиво од претставници на Северната раса.Тука тој ги спомнува сино-зелените очи на Дариј .Падот на големите империи, Грант ги објаснува со фактот дека нордиската раса со време се расипувала од инфериорните гени на „локалците„ . Падот на Светата Римска Империја на германската нација на пример ,за него дошол како резултат на Триесетгодишната војна 1618-1648, што резултирало со уништување на две-третини од домородното население на Германија кое било „заменето„ со "инфериорни" раси од уг и исток.  Грант пишувал дека од 70-милионското население на Германската империја, само 9 милиони биле чисти Тевтонци, како што е оценето од бојата, формата и структурата на черепите. Грант, згора на се, ја напишал својата книга за време на Првата светска војна и му било многу жал што на двете страни загинале огромен број на претставници на нордиските раси. Тој дури и ја нарекол Првата светска војна, "граѓанска", односно војна меѓу претставниците на една расаа (Хитлер зборувал со жалење за истото кога Велика Британија влегла во војната).  

Некој ќе помисли дека делото на Грант било некакво ретко тајно учење, мистика и езотерија  со кое се занимавал Хитлер(често може да  налетате на „дела „ во кои Хитлер е поврзан со „мистични сили„,НЛО,библиски Антихристи,Сатани и сл).Не.Во своето дело Грант ги искомбинирал популарните расни теории и „ еугенетиката„ пребирајќи по демографските показатели и историјата,создавајќи своја уникатна но неписмена расна теорија.

Книгата на Грант станала основа на расистичката идеологија на идниот вожд,а со него и на цела нацистичка Германија.

Но Германија не била никаков „исклучок на правилото„ ниту изумител на топла вода.

Повеќе за Хитлер и неговата „лектира„ ТУКА (руски)

На интернет е објавен материјал и слики од историјата на американското еугеничко движење наречен: The Image Archive on the American Eugenic Movement www.eugenicsarchive.org/eugenics/.

Што е „Еугеника„?

Еугеника буквално значи „добри гени„.

Еугеника (Евгеника) тоа е "наука" на т.н. наследна дегенерација и методи на прочистување и зачувување на расата .

За да го постигне ова, еугениката препорачува насилно стерилизирање на ментално болните ,ментално ретардирани и епилептичните, слепи, глуви, сакати, сираци, скитници, бездомници и питачи.

Нејзините корени се во Британија во 1880 тите каде Сер Францис Галтон го кова терминот „добро потекло„.Галтон сметал дека биолошкото наследство на лидерските способности го одредило социјалниот статус на британската владеачка класа.

Од материјалите на сликите во архивата се гледа дека псевдонауката "еугеника" била длабоко вкоренета во народната култура на демократска САД.На почетокот на 20 век голем број на американски научници и политичари дошле до заклучок дека коренот на тешкотиите во општеството е исклучиво "наследната дегенерација" на оние кои Хитлер подоцна ги опишал како "речиси животни."Центар за истражување и експериментирање на еугенитаката станала лабораторијата во Колд Спринг Арбор (Cold Spring Harbor, NY) која работела во периодот 1900-1940.

Лабораторијата на пример пресметувала колку идиоти има меѓу имигрантите кои пристигнувале во САД.Поразуваат податоците со својата точност, и „научност„: меѓу руските емигранти 87% биле лица со ментална ретардација, меѓу Евреите - 83%, меѓу Унгарците - 80% меѓу Италијанците - 79% ...

Во текот на работата на Центарот за еугенични студии на присилна стерилизација биле подложени над десетици илјади "неразвиени" американски државјани.На пример,некој Џек Скинер бил подложен на стерилизација, како носител на вроден криминалитет. Три пати бил осуден за кражба на кокошки.

Во 1942, неговиот случај (Скинер против Оклахома) бил предмет на судска постапка. Потоа судијата Вилијам О Даглас ја забележал апсурдноста на фактот дека за кражба на кокошки повеќе од три пати поред законот на државата Оклахома може да се биде подложен на стерилизација, но и за тројна измама од големи размери - не.

Во друг срамен случај еугенистите процениле „погрешно наследство„ кај бебе штотуку излезено од лулка.

Во 20-тите и 30-тите учениците на средните училишта оделе навечер да го гледаат „едукативниот„ филм наречен „Црниот штрк„ .На неделните проповеди во црквите се проповедале бракови на „најдобрите„ со „најдобрите„.

Во некои држави имало закони кои предвидувале казназа прекршување на забраната за мешани бракови.Медисон Грант  напишал во својата книга (1916): "Децата родени како резултат на мешањето на белците и Индијанците се Индијанци, од мешање на црнците и белците се црнци. Општо земено, дете родено како резултат на расно мешање, ги наследува сите карактеристики на инфериорната раса ".

Според законот на Вирџинија, повеќе од 1/16 индијанска крв исклучувала голем број лица од "белите" и им забранувале да се мажат за белци.Законите за расно мешање биле укинати дури во 1963 година.

Популаризацијата на „еугеничката наука„ била финансиски поддржувана од најголемите американски корпорации.Во 1906 магнатот за овесни снегулки Џ.Х.Келог ја креирал „Фондацијата за подобрување на расата„ во Бетл Крик ,Мичиген која спонзорирала серија конференции во својот санаториум.Во 1918 е основано „Друштвото Галтон„ кое ја популаризирало еугенетиката преку свој весник „Новости во еугениката„ а исто така ја популаризирало со одржување серија меѓународни конгреси.

По 1914 студии по еугеника сте можеле да добиете на Харвард,Колумбија,Корнел и Браун.Повеќето од студентите меѓу 1918 и 1948 година ја сметале еугенетиката за легитимна наука.

Еугенетиката ,иако отфрлена како „псевдонаука„ го посеала своето семе популарната култура.

И не само во културата.Денешната „генетика„ на пример има многу сличности со еугениката откривајќи ги гените задолжени за разни интелектуални способности или социјални девијации.

Би рекол и јас дека треба да се внимава да не се повтори историјата но бидејќи не верувам во циклична историја и,ќе речам дека треба да се историјата на 19 век треба да се ревидира.Историја во која во мракот на времето грчки богови се бркаат со христијански пророци и во која  човештвото „заборава се„ па „повторно учи„е псевдо историја.

Псевдоисторијата на 19 век треба да замине во историјата ,исто како „еугениката„

Диктис(Диктус) Кретенски

Dictys Cretensis (Δίκτυς ὁ Κρής) Диктис (Диктус) Критски од Кносос бил легендарен придружник на Идоменеус за време на Тројанската војна, и наводно автор на дневник на настаните од војната во кој се наведени некои од истите материјали кои ги обработил Хомер во својата Илијада. Со подемот во лековерноста во  Доцната Антика, приказната од неговиот дневник,  забавна  фантастика која била наменета за софистицираната Александриската публика, се сфаќала буквално.

Во 4 век од н.е. одреден Квинтус Септимиј (Петко Седмовски) го издал делото  Dictys Cretensis Ephemeridos belli Trojani, ("Диктус од  Крит, хроника на Тројанската војна") во шест книги, латински превод на грчката верзија. Главниот интерес за оваа книга лежи во фактот дека, како што познавањето на грчкиот слабеело и исчезнувало во Западна Европа, ова дело заедно со и De excidio Trojae на Дарес Фригиус биле изворите преку кои Хомеровите легенди стигнале до романтичната литература на средниот век.

Елаборирана приказна како пролог на латинскиот текст презентира детали како  преживеал ракописот на ова дело, напишано со феникиски знаци на таблички од  дрво или кора од дрво, имено,било затворено во оловна кутија и закопано со нејзиниот автор , според  негова желба.

"Таму останале невознемирени со  векови, кога во тринаесеттата година од владеењето на Нерон, гробот се отворил од ужасен земјотрес,  кутијата била изложена и забележана од страна на некои овчари, кои констатирале дека таа не содржи богатство, како што од почеток се надевале, па му ја однеле на својот господар Еупраксис (или Еупраксидес), кој пак му ја предал на Рутилиус Руфус, римскиот гувернер на провинцијата, од каде и Еупраксис и ковчегот биле испратени на императорот. Нерон, кој откако разбрал дека писмото било феникијско повикал мажи вешти во тој јазик, од кои му била разјаснета содржината . 

Целиот дневник бил преведен на грчки( а зошто не на латински?), и бил  депониран во една од јавните библиотеки, и Еупраксис го испратиле натоварен со награди. "(Смит, Речник)

Грчкото "име" Еупраксис едноставно значи "вистински потег", познато име во дискусиите за етиката, и е интересно и соодветно име за пронаоѓачот на „ракописот„.

Прологот кој се карактеристечен за една ракописна традиција е заменет во друга главна група ракописи со писмо кое божем е напишано од страна на Квинтус Септимиј Романус до Квинтус Аркадиј Руфус, во која писателот, давајќи скратена верзија на приказната за откритието, го информира својот пријател дека бил предизвикан делото кое му паднало во рацете за своја сопствена забава и поука на другите да го преведе на латински.

Современиот уредник, Вернер Ајзенхат, претпоставува дека двете групи, од кои ниту едната не треба да се преферира пред другата, претставуваат две објавени изданија(?) во Доцната Антика.Постојат преводи на грчки со византиски датуми, кои се составен дел на универзалните истории,за кои Смит додава: "Ние може во овој правец да додадеме, дека авторите од византискиот период, како што се Јован Малала, Константин Порфирогенет, Ѓорѓи Кедрен, Константин Манасија, Јован и Исак Ѕеѕес (Цецес), и други, главно цитирале од Диктус и го сметале за автор од највисок и несомнен авторитет, а тој сигурно бил познат уште во времето на Елијан. (2 век НЕ)"

Личната копија на Петрарка од Ephemeridos belli Troiani, неговиот клуч за Хомер, сега е во Кодексот Паризинус Лат.5690, во Националната Библиотека. Првото печатено издание било рано но не после 1471 г.

Современите научници не се согласувале дали воопшто постоел грчки оригинал,но сите сомневања биле отстранети со откривањето на фрагмент на грчки меѓу Охирхинкус папирусите пронајдени од страна на Бернард Гренфел и Артур Хант во 1899-1900.

Овој фрагмент открива дека латинскиот бил близок превод од грчки.Друго големо изненадување било откривањето, во библиотеката на контот Аурелио Гиљелмо Балеани во Јеси, на ракопис на Диктус, во голем дел од деветтиот век, опишан и среден од Ц.Анибалди во 1907 година.

За средновековен извор на Тројанската војна кој е уникатен и независен од Диктус и Дарес и, видете го "Rawlinson Excidium Troie". 

Средниот век e вистинскa  “ренесанса„ на Хомеровите "Илијада" и "Одисеја".Практично секоја голема европска земја - Франција, Германија, Италија, Англија и Русија - имаат сопствена верзија на овие дела, особено на "Илијада". Поетите не ги прочитале грчките „оригинали„, а за „ големиот Хомер „знаеле само од прикажување.

Основните информации  средновековните автори ги црпеле од делата на Дарет и Диктус,, кои исто така не биле познати во оригинал. На пример делото на Дарет го знаеле само во прераскажана верзија на  римскиот историчар Корнелиј Непос.

Главни продолжувачи на Хомеровите епови се следниве:

"Де excidio Troiae Historia". Автор: Дарет Фригиски(Daretis Phrygii)
(оригиналот не е сочуван).

"Ephemeridos belli Troiani". Автор:Диктис(Диктис Критски)
(оригиналот не е сочуван).

"Падот на Троја." Автор: Квинт од Смирна (Квинт Smyrnaeus)
(Грција, CA. IV век. Н Е).

"Roman de Troie". Автор: Беноа де Сен-Маур (Беноа де Сент-Maure)
(Франција, околу 1160).

"Historia destructionis Troiae". Автор: Гвидо деле Колона (Guido delle Colonne)
(Италија,  1287).

"De bello Troiano". Автор: Јосиф Искан (Ioseph Iscanus или Јосиф од Ексетер)
(Англија, околу 1180).

"Troy book". Автор: Џон Лидгејт (Јован Lydgate)
(Англија, 1412).

"Trojanerkrieg". Автор: Конрад фон Вирцбург
(Германија, на почетокот на XIII век.)

"Сказание о Троянской войне" или "Притча о кралех"
анонимна староруска приказна ТУКА(руски).

Небулозите на Диктус Кретенски кого го сметале за „автор од највисок и несомнен авторитет,„ прочитајте ги ТУКА(англиски)

Клеопатра Антоанета

Клеопатра(70-30 ПНЕ),значи „од славен татко„.Исфрленава града на античкиов рељеф(наводно 1-3 век НЕ) е типично „ренесансна„

Клеопатра не била кујзнае каква инспирација за сликарите се до 18 век кога Наполеон го „открил„ антички Египет.Повеќе било шанса за сликање голи гради.Најмногу ми се допаѓа барокната Клеопатра на Тиеполо.Ренесансните уметници а богами и другиве врска немале каков бил „антички„ Египет ни какви перики носела Клеопатра.

Одговорот на историчарите на уметност е дека до 17 век (и понатаму) воопшто не им било гајле за „историцитетот„ на претставата на личноста во делото.

Јас пак си мислев дека во ренесансата нешто се „возобновувало„.

Изгледа само се измислувало.

Џовани Батиста Тиеполо,1740ти "Банкетот на Клеопатра," или Клеопатра како Марија Антоанета

Втора омилена,Лавинија Фонтана 1552-1614,Клеопатра како Султан Сулејман

Трета,Џампетрино (комбинација на Леонардо и Рафаел)1495-1540,Клеопатра( како италијанска селанчица)

Пјеро ди Козимо 1462 – 1521

Симонета Веспучи како Клеопатра

Lairesse Gerard 1680 cleopatra 

Jacopo de' Barbari 1495-1516

Guido Cagnacci: Death of Cleopatra (1658)

STANZIONE Massimo Cleopatra 1586 – 1656

Anton Raphael Mengs (1728-1779 )

Jean-Baptiste Regnault: The Death of Cleopatra (1796/1799)

Jacob Jordaens 1653

Guido Cagnacci (Santarcangelo di Romagna, 1601 – Vienna, 1663)

Il suicidio di Cleopatra

Guido Reni (1575 – 1642)

"Kleopatra" Cesare Gennari,1663

Cleopatra - 1590 - Denys Calvaert

 Pierre Mignard,1670

"Kleopatra" Peter Paul Rubens,1615

Johann Liss 1622-24  

Eugène Delacroix (1798 – 1863)

Jean André Rixens: The Death of Cleopatra (1874)(Клеопатра како ориентална харемска одалиска)

Hans Makart: The Death of Cleopatra (1875) и Cleopatra Hunting on the Nile (1876)

Lawrence Alma-Tadema(1836–1912)

Холивуд 2002

  

Двоглав орел или феникс

Наводно по 11 века постоење на „Римско царство„ на византискиот император Исак I Комнен (5/8 Јуни 1057 – 22 Ноември 1059) му текнало наместо едноглавиот орел да стави двоглав орел,наводно како знак на постоење Западно и Источно Римско царство.„ Римското царство„ во времето на Исак I Комнен веќе 7-8 века било „поделено„(од времето на Диоклецијан,284-305 НЕ) а од последниот „западен„ император поминале веќе печес  века.Во периодот на промената од едноглав во двоглав орел се случила и „Големата шизма„,поделба на црквата на источна и западна односно православна и католичка.

Црквата се поделила,орелот добил две глави? Хм.

Тетрадрахма на Елагабалус (218-222 НЕ )и римскиот орел-Аквила

Златна номизма на „пронаоѓачот„ на двоглавиот орел(кој божем и се борел со двоглав орел,бог да чува) Исак I Комнен(1057-1059 НЕ)

Чеканењето пари ни малку не се подобрило за 8-9 века од Елагабалус до Исак,напротив ,се влошило.Нема врска.

Што ми беше поентата.Кога ќе го видам двоглавиот византиски орел,веднаш ми излегува пред очи следната асоцијација.

Во приказната за Александар,кога се сетил да го испитува небото,му дошла генијална идеја.Врзал два (или четири) орли нејадени многу долго,земал два стапа и на нив закаќил печено месо.Ги дигнал стаповите нагоре.Орлите летале сакајќи да го изедат никогаш недостижното месо и така Александар си завршил работа.

Сликите се од ТУКА

Империјалн штит на Хенрик IV 1305-1315

Инсигниа на 33 степен на шкотската масонерија

Левиот орел е бројот 9 а десниот бројот 6.Заедно даваат петнаесет,бинарно 1111,3=11 значи 33 христови години =1111

Стрелата е под 500 степени или рамностран триаголник 60,60,60 или 666 бројот на ѕверот и човекот

Има некоја тајна врска меѓу земјата и небото,меѓу двоглавиот орел на „Византија„ и поделбата на црквата,меѓу вознесувањето на Александар на небо со помош на орлите , „римскиот орел„ и орелот на Туркоманите и други на истокот ( има исламски пари со орел на едната страна а од другата давидова ѕвезда).Тука е врзано и тркалото на среќата (четирите орли),дел од истата иконографија.

Адраминтион (чеканење во,од адра ), Мизија ,божем 4-2 век ПНЕ.Во Мизија е се:Тројанска војна,планината Олимп,Пергамон

Мизите имале јазик сличен на оној на Пеонците

Паричка на Насрадин Махмуд 1201-221

Овој „орел„ со две глави може да не е орел туку „феникс„,симбол на воскреснувањето.Хм.Хм.Хм.